1. Հաշվի՛ր արտահայտության արժեքը:

• x 0 + 4 : 4 + 4 x 1 + 4 x 4 = 21

5: 5 + 5 x 5 + 5 x 1 + 0 x 5 =31

24: 4 + 36 : 4 + 12 : 4 + 40 : 4 =28

2. Լրացրու՛ պակասող թիվը։

4 օր 5 ժամ  = 101 ժամ

3 շաբաթ 5 օր  = 26  օր

2 տարի 6 ամիս = 30ամիս

4 ժամ 15 րոպե= 255 րոպե

3 րոպե 15 վայրկյան = 195  վայրկյան

• ժամ 15 ր =  135րոպե

3. Հաշվի՛ր:

457+478=935           654+176=830

741-148=593            681-149=532

3. Լուծի՛ր խնդիրները:

Գնացքը 5 վագոն ունի։ 4 վագոններից յուրաքանչյուրում 40 ուղևոր կա։ Քանի՞ ուղևոր կա  5-րդ վագոնում, եթե ամբողջ գնացքում կա 210 ուղևոր։

Լուծում40×4=160 210-160=50

Պատ.՝50 ուղևոր։

4. Դահուկորդը մեկ ժամում 40 կմ է անցնում։ Նա 3 ժամում քանի՞ կմ կանցնի։

Լուծում3×40=120

Պատ.՝120 կմ:

Իմ      Հեքիաթը

Լինում է, չի լինում մի  տղա՝  անունը Լոլոզիկ: Լոլոզիկի  ձեռքերը

շա՛տ երկար են լինում: Այնքան երկար, որ ձգեր կհասցներ

Լուսնին ու  աստղերին : մի օր լոլոզիկը  որոշում է, որ լուսինը

շատ սիրուն է, ու պիտի իրենը լինի: Երբ մութն

ընկնում է, ձերքերը երկարացնում է և  երկնքից  պոկում  լուսինը:

Այնքան  է դուրը գալիս , որ որոշում է ուտել  այն : Մարդիկ երկնքում տեսնում են, որ լուսին չկա, ու շատ են տխրում: Փորի մեջ խուտուտ է տալիս լուսինը, Լոլոզիկը սկսում է բարձրաձայն ծիծաղել և լուսինը բերանից դուրս է թռչում ու կրկին հայտնվում երկնքում:

Հայր Բոնամիի հեքիաթը /Ֆրանսիական ժողովրդական հեքիաթ/

Հայր Բոնամին գիտեր-չգիտեր, ընդամենը մի հեքիաթ գիտեր: Ամեն օր նա այդ հեքիաթն էր պատմում և այնքան էր պատմել, որ բոլորս արդեն անգիր էինք արել: Հեքիաթը որսորդների մասին էր և այնքան զվարճալի էր, որ լսողը ծիծաղից թուլանում էր: Ահա այդ հեքիաթը.                                                                                  Լինում են, չեն լինում, երկու որսորդ են լինում: Օրերից մի օր, սովորականի պես, շներին առաջ են անում ու գնում որսի: Էս շներից մեկը սատկած է լինում, մյուսի բերանում էլ իսկի շունչ չի լինում:

Գնում են, գնում, հասնում են մի անտառ: Էս անտառում ոչ ծառ է լինում, ոչ էլ թուփ: Հանկարծ դիմացի թփից մի նապաստակ է դուրս գալիս, կանգնում որսորդների առաջ, բայց սրանք ոչ մի նապաստակ էլ չեն տեսնում: Թր՜ըխկ, թր՜ըխկ… Կրակում են, նապաստակին սպանում, ուրախանում:

Ու շվարում կանգնում են. չգիտեն, թե ինչ անեն:

— Հասկացա՜, — բացականչում է նրանցից մեկը: — Հրե՜ն, էն դղյակը տեսնո՞ւմ եք, գնանք այնտեղ:

Գնում են: Մոտենում են թե չէ՝ տեսնում են դղյակի պատերի բոլոր քարերը դես ու դեն են շաղ տված. դղյակ մի ասա, մի ավերակ ասա:

Թա՜կ, թա՜կ… Թակում են դղյակի դուռը, հետն էլ գոռում՝ «Ա՜յ մարդ, դուռը բաց արա, մենք գիտենք, որ դու կաս, բայց հիմա այդտեղ չես»:

Դուռը բացում է մի մորուքավոր: Էս մորուքավորի մորուքը էնքան երկար է լինում, որ մինչև գետին էր հասնում: Բայց մորուքի մեջ ոչ մի մազ չի լինում:

— Ի՞նչ եք ցանկանում, բարի պարոններ, — հարցնում է նա:

— Մի նապաստակ ենք սպանել, ուզում ենք տապակել, բայց նապաստակ չունենք:

— Ի՜նչ եք ասում, — պատասխանում է մարդը: — Դե լավ, նե՜րս համեցեք: Ես էլ մի մեծ կաթսա ունեմ: Կաթսաս անտակ է, տակն էլ տակից պոկված է: Բայց ոչինչ, նապաստակը բերեք, կկտրատենք, կլցնենք մեջը: Մսի կտորները կթափվեն, մսաջուրը կմնա:

Այսպես, ամեն օր, հայր Բոնամին մեզ պատմում էր իր այս հեքիաթը, և դա շատ զվարճալի էր:

Hello! My name is Misha. I am eight. I am a schoolboy. I am from Yerevan. I have got a big family: a mother, father, two brothers, grandmother, grandfather and me. My brothers’ names are Areg and Anri. This is my mother. Her name is Marta. This is my father. His name is Vahan. This is my grandfather. His name is Misha. This is my grandmother. Her name is Lena. I like to read books, ride a bike and play games. I have got a good friend. His name is Narek. He is eight. He is a schoolboy too. I like my family very much!

«Աշունն ու տերևը»

Աշունն եկավ և աշխարհը գունավորվեց :

Ծառի վրա մի դեղին տերև է  դողում:

Քամին  ասեց.

-Ինչու ես կանգնել :

Տերևն ասաց.

-Վախենեում եմ  ընկնելուց:

Քամին ասաց.

–  Արի քեզ  գրկեմ ու իջեցնեմ, միասին պար կգանք:

Տերևը համաձայնեց ու շորորալով պոկվեց, քամու հետ  ճանապարհ ընկավ: