Իմ      Հեքիաթը

Լինում է, չի լինում մի  տղա՝  անունը Լոլոզիկ: Լոլոզիկի  ձեռքերը

շա՛տ երկար են լինում: Այնքան երկար, որ ձգեր կհասցներ

Լուսնին ու  աստղերին : մի օր լոլոզիկը  որոշում է, որ լուսինը

շատ սիրուն է, ու պիտի իրենը լինի: Երբ մութն

ընկնում է, ձերքերը երկարացնում է և  երկնքից  պոկում  լուսինը:

Այնքան  է դուրը գալիս , որ որոշում է ուտել  այն : Մարդիկ երկնքում տեսնում են, որ լուսին չկա, ու շատ են տխրում: Փորի մեջ խուտուտ է տալիս լուսինը, Լոլոզիկը սկսում է բարձրաձայն ծիծաղել և լուսինը բերանից դուրս է թռչում ու կրկին հայտնվում երկնքում: